Wat heeft de natuur ons eigenlijk te vertellen over deze tijd?
Niks.
En tegelijkertijd alles.
(want er is altijd meer dan één waarheid)
In de natuur gaat het om gedijen.
Om vloeiend meegaan in de stroom van liefde en tijd.
Alles gebeurt wanneer het gebeuren moet.
Er staat niks op de verkeerde plek.
Er is geen oordeel, uitsluiting, afwijzing, angst, radeloosheid…
Alleen vrede.
Alles klopt. Altijd.
Ze geven ons heel mooi aan hoe we een liefdevol leven kunnen hebben als we samenwerken.
Vruchtbaar, verbonden, magisch.
In de natuur is onvoorwaardelijke, werkelijke liefde de lijm die alles samenhoudt.
Heel praktisch komt het hierop neer:
Staat er teveel klaver in je gras (volgens jou dan), kijk dan eens wat de bodem nodig heeft.
Of beter gezegd: wat wil de klaver aan de bodem geven zodat het weer in balans kan komen.
Gaat het over jou? Raakt het je dat de klaver er staat? Kijk dan eens wat het is dat je raakt.
Klaver zegt iets over het geluk buiten jezelf zoeken.
Resoneert dat?
Of:
Heb je genoeg van al die brandnetels?
Kijk dan eens waardoor je overprikkeld raakt.
Of mag je wellicht wat zachter zijn voor jezelf?
En misschien heb je juist een liefdevolle schop onder je buttocks nodig?
Of komt je lichaam mineralen tekort?
Komt de bodem mineralen tekort?
In de natuur is alles in evenwicht.
Dus denk even iets verder voordat je gaat lopen trekken aan die plantjes!
En als het evenwicht verstoord wordt (meestal door toedoen van ons mensen) dan zal het zich zo bewegen dat het hersteld wordt (dus...nog meer brandnetels!?).
Het gaat mee in de flow.
In liefde. Uit liefde.
Voor elkaar. Voor het geheel. Voor het leven.
Nooit om te pesten.
Ja mooi hè…en het is voor iedereen anders…
En iedere keer kan het iets anders zijn.
Door naar de natuur in je omgeving te kijken leer je heel veel over jezelf.
Als je twijfelt wat het antwoord voor jou is, vraag het dan aan je hart.
Zij weet.
We leven in een wereld van donker en licht.
Een duale wereld.
Daar is ook de natuur onderdeel van, maar zij weet hoe ze in het midden kan blijven of weer kan komen.
Het kiest altijd vanuit liefde voor het geheel, het collectief.
Wij hebben ook die keus. Maar kiezen we bewust?
Het onbewuste onder leiding van oude gedachtenpatronen en onderdrukte emoties, kiest nog vaak voor het donker.
Hoofd (je gedachten) en buik (emoties) zijn het zelden eens.
We zijn eigenlijk heel veel in gevecht in onszelf.
Hoe mooi zou het zijn als hoofd en buik zouden samenwerken?
Als er een neutraal midden zou zijn?
En die is er!
Pfew…dat is een opluchting…
We hebben een hart.
En ook nog eens precies in het midden.
Wauw.
Kun je het verlangen van je hart horen?
De hunkering naar eenheid, compassie, naar je diepste wensen in de wereld neerzetten?
Als je stil wordt misschien?
In de kern willen (vrijwel) alle mensen hetzelfde: in liefdevolle verbinding zijn met alles.
Ook wij zoeken daarom continu naar de balans.
Naar de opening voor die verbinding.
Als er veel duister aan het licht komt, versterkt het licht zich.
Dat is een wetmatigheid waar we mee gezegend zijn hier op aarde.
En daarom heb ik er ook alle vertrouwen in dat we naar het licht toe bewegen.
We groeien altijd naar het licht.
Het is als een zaadje dat op de aarde landt.
De wind (element lucht) bracht het op precies de juiste plek.
Het zaadje gaat eerst op zoek naar houvast in de koude, donkere aarde.
En gaat wortelen zodra er water bijkomt.
Water is de bron van alle leven. Het staat o.a. voor emotie, beweging, levenskracht.
De warmte van de zon (element vuur) roept het leven naar boven.
Maar het groeit pas omhoog als de wortel voldoende verankerd is.
Als het stevig genoeg staat.
En als het de roep gehoord heeft.
Zo is dat ook voor ons.
We moeten eerst in ons lichaam.
De verbinding met de aarde, de liefde voor ons mooie lichaam, herstellen.
Daarbinnen klinkt de roep die je kunt horen in je hart.
Je lichaam is je poort naar het licht waar de roep vandaan komt.
Van je grotere zelf.
Het brengt je in contact met je kracht. En innerlijke vrede.
Als je naar binnen gaat.
Maar daar zitten ook je herinneringen aan de heks op die brandstapel of je jeugdtrauma’s, het gepest worden op school, het alsmaar horen dat je niet goed genoeg bent, de angst om alleen te staan, enzovoorts.
Dat wil eerst geheeld worden.
We hebben allemaal het recht op een leven in liefde en vrijheid.
Maar wij moeten de moed hebben om het duister in de ogen te kijken.
De schaduwen die aan het licht willen komen.
En telkens een laagje dieper afdalen in ons lijf.
Wat we in onszelf helen, helen we voor de mensheid.
We moeten onszelf gaan wortelen.
Zodat we net als het zaadje bij ieder nieuw stukje wortel dat ondergronds groeit, een blaadje kunnen openen in het licht.
En als je stevig genoeg verbonden bent in de aarde dan kun je volledig tot bloei komen.
En volledig in je kracht gaan staan.
En zo zal het zijn.
💚 Cindy