De zomer is bijna klaar met haar furore. Haar vuur brandde dit jaar weer intens. Het is het innerlijke vuur die ze ieder jaar tot expressie weet te brengen in duizend kleuren en meer. Binnenkort zucht de herfst een lange zachte frisse uitademing voor de lange koude inademing van de komende winter. Wat is het leven mooi als je met een open hart kijkt. Een dans tussen de seizoenen. Tussen mannelijk en vrouwelijk. Tussen aarde, vuur, water en wind. Tussen vlinders die nog snel even paren op deze zonnige dag. Een continue in- en uitademen. Met de stilte daar tussenin als brug naar het nieuwe.
Alles leeft. Ik leef.
Terwijl ik de nazomer in me opneem, de laatste aardappelen en wortels oogst, verwonder ik me. Over alle pracht die tussen het verval te vinden is. En ook het verval zelf…zo mooi die kunstzinnige zaaddoosjes, de dorre takjes zonder blad. Ik zie de kleine Kamillebloemetjes die nog een laatste poging doen om zaadjes te maken voor een nieuw seizoen. De plantjes komen niet hoger dan mijn klomp maar moeten al door naar de volgende ronde. Geen tijd meer om door te groeien.
En ik vind ook de Goudsbloemen en Korenbloemen vol in hun zaad…alles in de natuur bereid zich alvast voor op het volgende seizoen. Ik zie doorgeschoten sla, ui en andijvie die zich, zo hoop ik, ook zelf verder uitzaaien. Ik spit niet (waar het niet nodig is) voor de winter, maar laat de aarde en haar beestjes met rust. Zodat ik in het voorjaar weer verrast kan worden door nieuwe plantjes. Dan herschik ik ze wel weer, maar voor nu mogen ze lekker dansen door onze tuin. Natuurlijk moet ik de aardappelen rooien en daarmee schud ik de aarde even flink door mekaar. En ik trek wat ik er niet in wil hebben uit de grond (jep, ook ik heb planten die ik liever niet (teveel) in mijn tuin heb). Als het nog geen zaad heeft kan het op de komposthoop. De rest gaat in de kliko.
En ach ja, ik weet het, het is nog zomer. Er staat nog zoveel in bloei! En juist dat contrast in de natuur nu, dat vind ik zo mooi. Ik struin en geniet van alles wat ik tegenkom. In het nu. Ik geniet van alles en glimlach.
En daar zit dus mijn kracht bedenk ik me. In het me kunnen verwonderen en intens genieten van die dingen waar je maarzo overheen of langs zou kunnen kijken. Van het voelen stromen van de liefde tussen mijn hart en een verlaten plantje, een paar verstopte slakjes, een verdort restje…iets. Van het vol verwachting en met kriebels van opwinding kunnen uitkijken naar wat zich straks in het voorjaar wellicht heeft uitgezaaid. Van het steeds weer leren van de natuur. Van fouten durven maken omdat de natuur zo onvoorwaardelijk liefdevol is. En zoveel geduld met me heeft. Ik voel me als een kind dat net leert lezen en schrijven waardoor er een steeds grotere wereld aan het opengaan is. Het blijft zich maar openen voor me. Er komt telkens een nieuw hoofdstuk bij. En ik voel een blog naar boven borrelen. Dit gevoel wil ik delen.
Is dat dan een kracht zou je kunnen denken? Je kunnen verwonderen? Blij zijn met wat verdorde restjes tuin?
Nou, ik deed dat als kind al. En een kracht was vaak in je kindertijd al zichtbaar aanwezig.
Het is niet een talent die je jezelf kunt aanleren. Het is wie je ten diepste bent en wilt uitdragen in deze wereld. En het kan zodra je de maskers en lagen van pijn en verdriet hebt weten op te ruimen. Steeds meer.
Ik geniet overigens ook intens van alles in de knop en in de bloei. Ik kom tot leven als ik de seizoenen bewust meemaak.
En dit is wat ik wil delen met jou. En met wie het maar wil horen. Mijn kracht is het kunnen zien van de verbanden tussen de natuur en ons als mensen. Het oppikken van de boodschappen en de vertaling ervan in begrijpelijke taal.
De synergie. Het liefdesspel. De dans. Het kunnen zien wat de natuur ons wil vertellen waardoor we kunnen groeien in ons bewustzijn. En het vertalen en delen ervan in workshops, blogs en podcasts. Dat is hoe ik het nu uit.
Ik heb in een ‘geleide reis’ mogen zien dat wat we hier op aarde hebben uniek is. En wat het leven hier vooral uniek maakt is de verrassing. Ja echt! Wat komt er straks weer op in de tuin. Wat heeft zich uitgezaaid. Wat wil die vlinder mij vandaag vertellen. Wat vind ik daar achter die boom. Hoe kan het dat die persoon uitgerekend vandaag op mijn pad kwam…dat is de schoonheid van het vergeten zijn wie we zijn en waarom we hier zijn. Daardoor kunnen we ons laten verrassen. En dat is hoe het leven ons wil helpen herinneren. Voor mij is de natuur de boodschapper. Maar ook kristallen, kleuren, muziek, etc. En het is mijn diepste verlangen om hier volop van te genieten én anderen te helpen herinneren wie ze zijn. Zodat we allemaal datgene in ons leven kunnen gaan aantrekken waardoor we gaan groeien en tot bloei komen. Zoals ik dat mag ervaren in mijn leven. Iedere dag weer.
Het was anders.
Dat was niet altijd zo. En oké, dat is ook niet altijd zo. Er blijven momenten waarin mijn persoonlijkheid zich laat uitdagen. I’m only human. Maar steeds vaker voel ik de heerlijke flow van het leven. Die diepe verbinding vanuit mijn hart. Zoals vandaag. En dat is zalig.
Maar oei, ik zat zo vast in overtuigingen, aannames en oordelen. Over mezelf en de wereld. Ik stond stil, in overleefstand. Ik was eigenlijk in gevecht met het leven. Altijd in de weerstand. En dat brengt je niks. Dat weet ik nu. Maar als je erin zit heb je flink wat kracht nodig om eruit te komen.
Ik ging met mezelf aan de slag, want ik werd geroepen door mijn innerlijke stem. Die bracht zoveel tekens (en leeraren) op mijn pad dat er een moment kwam dat ik het niet langer kon negeren. Door de lagen in mezelf op te gaan ruimen, door allerlei innerlijk-kind werk, kwam er steeds meer van wie ik ben naar boven. En hoe meer van die oude pijn en verdriet ik ging opruimen, hoe meer ik van mezelf ging zien. En hoe meer mijn nieuwsgierigheid naar mezelf en het leven gewekt werd.
Moeder natuur.
Als een moeder voor haar kinderen, opent de natuur zich als je meer kind kunt zijn. Ze kan niet zoveel met volwassen starheid en moeilijk-doenerij. Ze nodigt je uit om te spelen. Door je innerlijk-kind werk haal je die delen van jezelf uit de kramp en je laat ze weer toe in je leven. Je kunt zodoende ook weer meer kind zijn en dus spelen!
Dat is enorm helend. De natuur is helend. Ze is zo’n liefdevolle bron van genezing voor ons. Als we ons dat al zouden herinneren… Ga maar eens het bos in als je je verdrietig of boos voelt. Stap het bos binnen en vraag het of het je wil helpen om antwoorden te vinden. Of om je in ieder geval beter te voelen. Dat werkt. Echt.
Als je die geheelde delen zonder de emotionele lading kan integreren in je leven, dan opent je hart zich ook steeds meer. Je ziel kan naar buiten kijken en jij naar binnen, naar je ziel. Je kunt weer echt ademhalen. Je kunt weer contact maken met wie je in je diepste wezen bent. Licht en Liefde.
En dan ga je ook de rest van de wereld weer zien. Je wordt wakker. Niet alleen voor de wondere natuur. Of voor waar je staat in je eigen leven. Je relaties, je werk, je familiebanden. Maar ook voor waar de wereld en de mensheid staat. Je gaat de façades zien, de leugens, de collectieve pijnen en het verdriet.
Dat klinkt niet zo leuk natuurlijk. En ik zeg ook zeker niet dat het altijd makkelijk is. Maar wat het je brengt is dat je wel weer compassie gaat voelen en je je weer kunt verbinden met anderen. Vanuit je hart. Echt en authentiek. Je kunt weer kiezen wat je in je leven wilt ervaren. Je eigent je je creatiekracht weer toe. Je wordt zelf de leider van jouw reis. En daarmee help je jezelf en de mensheid. En het geeft je het gevoel dat je leeft. En daarvoor zijn we hier. Voor die innerlijke reis en om wakker te worden en te gaan leven vanuit ons hart.
💚 Cindy