De zoete geur van haar wortel maakte alles weer goed.
Een geur die me herinnert.
Aan levens waarin ik ook deze liefdevolle strijd leverde met de natuur.
Die me altijd het inzicht gaven in (denk)patronen die mijn leven willen bedwingen.
En om de kruiden te oogsten die helend zijn voor de mensen om me heen.
Maar de natuur vertelt altijd de waarheid.
Dat is misschien waarom zo weinig mensen haar echt willen horen.
Want dat is soms niet zo fijn, die waarheid.
Vrouwenmantel
Ik sprak een podcast in terwijl ik me voorbereidde op het maken van de tinctuur van de Vrouwenmantel.
Ik had er een vrij romantisch beeld bij. Niks was minder waar…
Jemig wat een mooie, maar stevige les gaf ze me.
De plant liet zich vrij makkelijk uitsteken. Dat nog wel.
Maar bij het losmaken van de wortels liep ik helemaal vast.
Eén grote kluwen aan kleine en grote wortels.
Daar begon mijn reis van het licht naar het donker.
Steeds harder trok ik.
Steeds minder zacht voor de plant.
De wormen haalde ik er nog wel netjes uit, zo bruut ben ik dan ook nog niet.
Maar jemig wat een klus.
Ze haalde het slechtste in mij naar boven.
Eerst had ik het nog niet zo erg door tot mijn dochter in haar boekje schreef ‘mama is stom’.
Die kwam binnen.
En hoewel ze mij echt wel stom mag vinden en ik ook wel stom mag zijn van mezelf als het om opvoeden gaat, raakte het hier toch een laag dieper.
Want de Vrouwenmantel gaat over moeder zijn.
Je een echte moeder voelen.
En nu liet ik mijn kind toch alleen omdat ik in die furie met de wortels zat.
Ik liet verstek gaan.
Ik was niet lief.
Terwijl ze me liet ploeteren (zo voelde dat) vergat ik alles om me heen.
En even voor jouw beeld: ik ben de middag, avond en volgende dag nog een uur of wat bezig geweest.
En dan moeten de restjes plant ook nog terug in de aarde gezet worden.
Met liefde…
Ze vinden eerst een tussenplek in een grote bak met aarde, want ik ben er nog niet over uit waar ik al die stukjes ga plaatsen.
En ik wil het echt met liefde kunnen doen.
Ik moet hier eerst van bijkomen.
Maar wat ze me eigenlijk liet zien is prachtig!
Verbonden met de aarde, letterlijk ook met de wortels van de plant, de moederplant, voelde ik telkens die woorden: Vrouw zijn is niet lief.
Vrouw zijn is niet lief.
Ik kon het voelen.
Ook moeder zijn is niet altijd lief.
Maar je doet het wel vanuit zuivere liefde. Dat opvoeden.
Ik ben in mijn leven altijd lief geweest. Aangepast.
Oei als niemand me maar slecht vindt of oneerlijk of onzuiver.
Oude pijnen die regelmatig geraakt werden als iemand me niet goed begrepen had.
Ik was toch lief geweest? Ik had toch niks fout gedaan?
En vooral dat stilzwijgen, gestraft worden zonder te weten wat ik op mijn geweten had.
Net zoals in de herinneringen aan andere levens waar ik als heks verjaagd, verkracht of vermoord werd.
Ook niet echt lief. Maar door de wet toegestaan, want ik was duivels.
En ik begreep (en begrijp) daar niks van, van die wetten die zo tegennatuurlijk zijn.
Hoewel ik wel meer en meer begin te begrijpen van de snode plannen hierachter.
We hebben als vrouw veel van die levens meegemaakt.
Ook langs de zijlijn, in het publiek, niks zeggend, zwijgend.
Net zo pijnlijk.
Net zo beschadigend.
Kwetsend.
Vrouwenmantel laat me de woede, de frustratie en het diepe verdriet voelen van al die keren dat ik niet gewoon mezelf mocht zijn.
De mond gesnoerd.
Vrouwen weten niks.
Vrouwen kunnen niks.
Zelfs in de bijbel staat het dat we maar beter onze mond houden buiten de deur.
Binnenshuis zal het in veel gezinnen niet veel beter geweest zijn.
En ze laat het me zien vanuit Liefde.
Vanuit zachtheid…omhuld met haar beschermende zoetheid.
Veilig vanuit het hier en nu.
Ze laat me doorvoelen en zien dat het onzin is.
Waanzin zelfs!
Wie is die ander die denkt dat ik niet sterk ben, niet wild en krachtig!
Dat ik me zou moeten inhouden!
Waar zijn ‘ze’ bang voor?
Waar ben ik zélf bang voor?
Dat mensen me niet meer lief vinden?
Mijn eigen dochter vindt me soms niet lief.
Maar ’s avonds kruipt ze echt wel tegen me aan.
Omdat ik haar boos laat zijn en omdat ze zich naar mij, naar ons, in alle veiligheid mag uitspreken.
En ik hoop dat ze dat altijd blijft doen.
Laat ik altijd die veilige plek zijn voor haar waar ze gewoon mag zijn.
Moet ik me dan als een gemeen mens gaan gedragen?
Dat vraagt mijn hoofd me dan hè. Nee, stel ik haar gerust.
Het gaat om eerlijk zijn over wat jouw grens is, wat jouw gevoel is, waar ik blij van word, wat mijn hart me ingeeft.
Het gaat om me verbinden met die diepe duistere, koude en vochtige kern in mij waar ik mijn antwoorden vind.
En daarnaar leven. Ook al is dat niet altijd heel sociaal of geaccepteerd door de omgeving.
Omdat ik mezelf en de mensen om me heen daarmee uiteindelijk het meest dienstbaar ben.
Omdat Moeder Aarde precies dat van me vraagt.
Die rauwe waarheid.
Echte eerlijkheid.
Ik weet dat ik zacht ben, ik kan me goed inleven en invoelen waar een ander staat.
Ik werk met het Licht, de Lichtwezens en de bloemetjes die hun zoete nectar met me willen delen.
Ik herinner anderen aan hun eigen licht!
Dat zie ik als mijn taak.
Omdat ik beide kanten heb gezien en doorleeft.
Maar ik kan ook eerlijk zijn.
Zeker als je bij me komt voor een sessie en je ergens doorheen wilt bewegen.
Dan help ik je het beste als ik je vertel wat ik zie en hoor.
Dat is niet leuk, maar wel duidelijk.
Dat is wat Vrouwenmantel me nog even heel duidelijk wilde maken.
Vrouw zijn is niet lief.
En dat mag ik nu eindelijk volledig omarmen en in mijn bekken laten zakken.
Ik weet dat ik ook niet lief kan zijn, maar nu voel ik hoe krachtig dat is, hoe helpend en helend, als het vanuit pure liefde komt.
Heb jezelf lief.
💚 Cindy
Voordat deze Blogpost geschreven wilde worden, nam ik een PODCAST
op. Deze bevat informatie over de plant, hoe ze ons lichaam en onze emoties heelt en ook ga ik met haar de stilte in.
Podcast #7 Fluisteringen | Vrouwenmantel: