Een vriendin appt me: “Ha die lieve Cindy, Ik heb een kruiden vraag aan jou. Ben voor ‘t eerst geveld door hooikoorts. Daar ben ik 40 jaar geleden wel positief op getest maar was eigenlijk nooit een probleem. Ik verdenk de artemisia/bijvoet. Aangezien jij altijd uitgaat van wat een plant je te zeggen heeft was ik nieuwsgierig of de plant via jou een heldere boodschap heeft. Ik baal nu vooral, had volgende week een workshop staan waar ik me erg op verheugd had. Waarom nu, wat is de boodschap?”
Dit zijn mijn lievelingsvragen! Maar Bijvoet…. Oei, daar ben ik om de één of andere reden altijd met een grote bocht omheen gewandeld. Heb het vorige week zelfs nog zonder nadenken uit de voortuin getrokken. Ik voelde de roep wel, maar negeerde het. Waarom eigenlijk? Waar komt die weerstand vandaan? Ik voel dat het iets met de voorstelling te maken heeft waar ik afgelopen week was: ‘De Heks van Almen’. Tranen met tuiten. Wat een pijn, verdriet en herkenning…en uiteindelijk gelukkig ook heling. Ik had in de dagen ervoor al buikpijn hoor. Ik wist dat het me zou gaan raken op die pijnplek, die wond, diep vanbinnen. En dat deed het. Echt prachtig gedaan door twee wonderlijke vrouwen, moeder en dochter. Zo blij dat gezien te hebben, om daar te mogen zijn! En ik voel me een stuk lichter nu.
Maar dat is mijn stuk… Want mijn vriendin dus. Ik ken haar als oervrouw, buitenvrouw, tuinvrouw, oermoeder. Zoals ik de pure vrouw zie. Zoals ik dat van haar wil leren. Maar ziet ze zichzelf ook zo? Ze woonde eerder wat dichter bij ons en als ik langskwam had ze altijd wel net iets lekkers gemaakt met iets uit de tuin, haar tuin. Een magisch paradijs waar de katten ergens in het zonnetje lagen te dromen en de kippen trouw hun eitjes legden. Waar alles wat van de natuur was met liefde en respect ontvangen en verzorgd werd. Een plek van stilte en bezinning. Haar creatie. Maar ze wilde dichter bij haar vader wonen, in het westen, in een stad zou dat zijn. En ze zette de stap, stapte in een kleinere tuin, maakte ook daar een klein paradijs van, zoals ze dat zo goed kan. Haar vader overleed niet lang daarna en het stadse leven van theaters en rumoer en levendigheid viel stil…samen met de rest van het land. Ik dacht dat ze het desondanks wel naar haar zin had. Daar lagen wel haar roots. Maar ik had haar al een tijdje niet gesproken.
"Oei, raak." was haar reactie.
Toen ze me vanmorgen appte met de vraag voelde ik direct haar gemis. Niet een gevoel van spijt, maar wel met een diep verlangen naar die ‘spontane magie van de ruige natuur’. En die woorden kwamen bij haar binnen. “Oei raak” was haar reactie. Ja dat voel ik en ik duik nog iets dieper. Ze zoekt bezieling in haar leven zegt ze. Maar de uiterlijke bezieling viel weg. En wat blijft er dan over? Slechts de uitnodiging om de weg naar binnen te gaan. Om de bezieling te bezoeken waar ze werkelijk naar verlangt. Ik stuur haar nog wat info uit het dikke kruidenboek dat ik zo liefheb. En ook dat is raak. Bijvoet wil haar laten zien dat ze zichzelf (deels) kwijt is geraakt door het levensthema buiten zichzelf te zoeken. Het kan pijn doen om niet (volledig) jezelf te kunnen zijn. Om geen expressie te geven aan wat er in jouw diepste leeft. Vaak zit daar een angst onder om naar binnen te gaan. Om het te gaan zien en voelen. Dat kan van alles zijn. Maar je ziel roept je vroeg of laat en dan gaat de innerlijke weerstand schuren.
Als ik kijk naar het thema bij hooikoorts (Christiane Beerlandt, Ruediger Dahlke) dan gaat ook dat over weerstand tegen, en weinig vertrouwen op, het tot bloei komen van jezelf, je eigen natuur en aard. Angst voor de reactie van de buitenwereld. Wat is haar wond? Waar is ze zichzelf gaan opgeven? Waar is ze stilgevallen? Wat in haar wil er nu wakker worden.
Bijvoet komt nu dus op haar pad. En dan is dat de ingang, zoals ik het zie. Samen met de klacht, hooikoorts. Beide lijken eenzelfde boodschap te geven voor haar. Ze stuurt me later een foto van een grote bos die hangt te drogen. En ze bedankt me. Ze heeft de boodschap ontvangen en kan verder. De heling is in gang gezet.
Bijvoet wordt gezien als ‘de moeder der kruiden’. Een heilig kruid. Het reinigt als wierook (smudge) je energieveld en je huis en jaagt daarmee alle ongewenste spirits en energieën weg. Ook opent het kruid je voor je eigen magie. Bijvoet gaat over Artemis: maagdelijke maangodin, kiemkracht van de natuur, wild, vrij sterk, vrouwe van de dieren, van de bevalling (geboorte), lotsgodin, vrouw Holle, beschermheilige van de kruidengeneeskundigen…. Aho.
Als het in je omgeving groeit kun je het oogsten in deze tijd. Je kunt het drogen en daarna ‘branden’ als wierook.
Of er thee van zetten, maar het is vrij bitter.
Ik zelf had Bijvoet nooit begroet. Voel zelfs boosheid opkomen als ik eraan denk. Wat is dat toch met mij en Bijvoet? Ik weet dat het verhaal van mijn vriendin niet voor niks op mijn pad komt. Ze helpt mij net zozeer als ik haar heb geholpen. Wij vrouwen doen zo dingen samen. We willen en moeten er voor elkaar zijn. Ik ga thuis dus ook op zoek naar deze oude vriendin. Als is het maar om haar eindelijk hallo te zeggen. En dankjewel.
Ik weet dat ze hier in de buurt groeit en heb haar gauw gevonden. En als ik bij haar sta denk ik even de engelen te horen zingen. Zou het? Echt? Dan dondert de lucht en ben ik weer in mijn lichaam. Dat was kort en bondig. Mijn dochter komt eraan rennen en er verschijnt een regenboog. Dat zijn van die ongrijpbare magische momenten…
En ik tel mijn zegeningen.
💚 Cindy