De prachtige Ginkgo Biloba die bij vrienden in de tuin staat heeft het inderdaad wel gezien. Hij heeft alles gezien en gehoord. Hij was overal bij.  Bij de eerste mens. De dinosaurussen. De opkomst van de kerk. De gruwelijkheden. De liefde. En donkerste en de mooiste momenten in de geschiedenis van de mens. En dat is maar een klein deel van zijn tijd hier op aarde.

Alsof de herfst nog even uitbundig zijn diepste verlangens wil delen met je.

Alsof het je wil verleiden om nog even buiten te blijven... Ze roepen: "Kijk ons mooi zijn, dit wil je toch niet missen!" 

Iedere avond zuig ik een avontuur uit mijn duim over een kabouter. Onze dochter luistert aandachtig en ze zou bijna in deze ondeugende kabouter geloven. En ik ook. Vanavond vertelde ik dat hij niet bij de kleuters op school was komen opdagen na de vakantie. 

Ze kwam op mijn pad en ik had in eerste instantie niet door hoe getraumatiseerd ze was. Ze kwam op mij namelijk over als een enorm krachtige vrouw. Zo’n vrouw die ik zou kunnen benijden. Tot ik haar verhaal hoorde. Dat valt niet te benijden. Ik zag bij onze eeste ontmoeting haar kracht en haar schoonheid als mens. Daarom moest ik ook schakelen toen ze met haar verdriet kwam. Haar intense boosheid. Haar enorme onmacht.

Gisteren schreef ik een nieuwe blogpost. Over hoe de natuur ons voorleeft en laat zien wat we nu nodig hebben. Wat we kunnen doen in deze tijd van polariteit. Die er allang was overigens. Altijd is geweest ook in deze 3D wereld waarin we leven. Maar de verschillen worden zichtbaar(der). Het lijkt ons uit elkaar te drijven. Terwijl we eigenlijk zo verlangen naar eenheid. Toch? 

Magisch...dat was het gisteravond in de tipi. Met twaalf prachtige vrouwen zaten we in een cirkel. Met ons lijf op de schoot van Moeder Aarde. Met donder en bliksem boven ons, regen die langs de houten palen naar beneden druppelde. Alsof de weergoden ons met hun 'roar' wilden begeleiden tijdens deze reis.

Hyssop roept me al een paar dagen. Vooral omdat ik plotseling hevige duizelingen voelde. Daar kan ze een weldoener voor zijn. Ze had mijn aandacht...ik luisterde. En na twee dagen is de duizeligheid weer helemaal weg. Ik heb de boodschap begrepen...weer terug naar mezelf...naar mijn binnen. 

Vandaag schreef ik een nieuwe blog. Want al struinend door de groentetuin, hoorde ik mezelf denken: misschien zit daar wel mijn kracht. Oh, niks spectaculairs hoor, geen heldendaden, geen mega-healing-powers... Innerlijke kracht is meestal niet zoiets.

Gisteren kreeg ik een appje van een vriendin. De dag veranderde hierdoor direct van energie. Alles werd anders. En het klopte precies. Mijn liefde voor de kruiden werd aangesproken. En dan begint er weer een bijzondere reis. Ik ben meteen wakker. Awake and aware.

Wat is er veel in beweging! En dat is goed. Want beweging betekent groei. 

Ik ben zelf goed gegroeid afgelopen jaar. Alsof ik plots in hoog tempo door lagen heen kon bewegen waar ik daarvoor eindeloos in vast leek te zitten. Herkenbaar? Of zit je nog vast. Ergens. 

Een kort rondje door onze tuin bracht weer waardevolle inzichten. Ik was bezig met een blog over schaduwwerk. Hoe je (helaas) door het donker naar het licht moet. Als je naar dat innerlijke licht wilt tenminste. Deze tijd daagt ons hier allemaal in uit en ik zie veel vrouwen hiermee struggelen.

In de laatste nieuwsbrief had ik mezelf de opdracht gegeven om een blog te schrijven over Cichorei, het zusje van de Andijvie die zo prachtig staat door te schieten in onze tuin! Want Cichorei is een vrij onbekend kruid maar zo verfijnd, zo mooi. En ze heeft in deze tijd een heldere opdracht gekozen.

Cichorei? Nope. Dat is het niet. En hoewel Cichorei voor veel mensen een onbekend kruid is kent iedereen deze wel. Niet in deze vorm waarschijnlijk. Want zover groeit het vaak niet. Al opgegeten voor het in bloei kwam. Nooit voor vol aangezien zelfs. Altijd met een samengetrokken gezicht bij de eerste kennismaking. Bitter. Bleh. Kinderen hoeven 'm niet. Maar reuze gezond.

Gisteren stuurde ik al de nieuwste Podcast. Vrouwenmantel riep me al dagen en ik voelde de druk opgevoerd worden. Zo gaat dat bij mij vaker. Nu al roepen andere kruiden: "ik ook, ik ook!" Komt. Echt. Ik ga met de vla...het (ik) laat zich meestal niet plannen. Maar ik kreeg een vraag (en die vraag krijg ik vaker) die ik wel alvast kan beantwoorden. Hoe werkt dat nou, die natuur die met je praat?

Het duurde even maar hier is een nieuwe PODCAST. Deze keer over de Vrouwenmantel bij ons in de tuin. Ooit was het een klein stekje wat leek op een Vrouwenmantel...en na twee jaar laat ze zich zien. Een prachtige mooie vrouw. Wat zegt ze mij en ons? Het is een oproep voor alle bewuste vrouwen om te gaan staan. Om zichzelf van het oude te bevrijden. Zodat de zachte kracht wie we zijn de wereld weer kan gaan omarmen.

Gisteren zat ik met koffie in de tuin. Dat zijn mijn fijnste momenten. Maar het was kort want ik had plannen. Ik ging een dierbare vriendin weerzien na 6 jaar! En daarvoor moest ik de deur uit. En ik had er zin in! En het was ook fantastisch om haar weer te zien!

Leef je in verbinding met jezelf, je hart, je wezen en de wereld om je heen? En gebruik je je gevoeligheid als de voelspriet die je altijd de juiste weg wijst? Laat je de mooie dingen bij je binnen komen? Echt. Oprecht. De natuur die prachtig in bloei staat. Vogeltjes die druk zijn met hun nestjes en heen en weer racen om hun kleintjes te voorzien van wormpjes?

De natuur geeft ons alles wat we nodig hebben. Echt, ook plantenvoeding en bestrijdingsmiddelen. Het is weinig werk en ook een beetje stinkerig... maar dan heb je ook wat. En nu het zo lekker zonnig is kun je het nu maken en over twee weken al gebruiken. (bij koud weer moet je het langer laten staan). En om zo samen te werken met de natuur is wat ik heel graag doe.

Vroeger wisten ze wel hoe je met het leven mee kon bewegen. Met de seizoenen. Met de natuur. Met elkaar. Maar het leven is niet zo vloeiend meer.  Leven is voor velen niet langer een tweede natuur. Het is mechanischer geworden. Gecontroleerd. Meetbaar. Alles en iedereen past wel ergens in. Een hokje. Een doosje. Een groepje. Waar hoor jij bij? Of ben je net als ik niet helemaal (be)grijpbaar?

Voel je je vrij? Echt vrij? Wat is vrijheid eigenlijk voor je? Is dat je eigen mening uiten?Je eigen tijd indelen? Samen zijn met wie je wil? Vanuit je hart leven? Jezelf zijn zonder oordeel? Wie is het dan die oordeelt? Is dat een ander? Of is die ander een spiegel van je innerlijke oordeel?

Het oude brokkelt af. Zodat het nieuwe binnen kan stromen. En dat gebeurt al. Dat gebeurt bij jou, bij mij en bij alle oude systemen binnen en buiten ons. En dat is niet altijd even relaxed...het oude wil niet altijd zomaar loslaten. Verdorie.

Gisteren ging ik op zoek naar de kikkers die we vorige week zo prachtig hadden horen brommen. Ik was met mijn wandelmaatje daar heerlijk gestrand en wauw wat een prachtige aardse bromtoon. Overal zag je de kopjes boven het water uitsteken. Het waren er heel wat. En tja het is lente dus ondanks dat het er vol lag met kikkerdril (meters!) probeerden sommige blije kikkers met de lente in hun lijf er nog wat bij te produceren. Ach wat doe je anders ook op zo'n prachtige dag.

Je kunt nu GRATIS en voor niks luisteren naar de GELEIDE MEDITATIE die ik deze week opnam. Ik vind het zelf zo heerlijk om via meditatie verbonden te zijn met de natuur. Het is rustgevend en (daarom alleen al) helend. Deze meditatie is dan ook een korte helende reis geworden.

“Na de storm”. Dat was het korte en duidelijke antwoord dat vanuit onze tuin kwam. Ik keek dromerig naar de borders vol rommelige resten van vorig jaar. Naar de groentetuin waar de boerenkoolstengels nog staan en nieuwe slaplantjes alweer uit het zaad van vorig jaar schieten. Na de storm dus.